Als je liefde in stilte smoort
Niemand zich daaraan meer stoort
Ben je passief gebleven
Zonder nog iets te beleven
Als je dan voor je dood
Afvraagt wat je hebt verkloot
Is het te laat, helaas je kans gemist
Nooit de vraag gesteld of je je had vergist
Dus is praten op zijn tijd
Het enige wat je bevrijd
Maar al weet je dat allemaal
Het klinkt zo bekend, bijna banaal
Toch zul je telkens jezelf die kans moeten geven
Om naar een beetje duurzaam geluk te streven
Dus op naar een nieuwe ronde
Want niet geprobeerd is eeuwig zonde