grimbertrost – Pagina 2

Kracht van optimisme

‘Optimisme is het geloof dat leidt tot prestatie. Niets kan worden gedaan zonder hoop en vertrouwen’, zei de Amerikaanse schrijfster Helen Keller. Optimisme houdt de fut erin, tenzij het voortdurend wordt ingehaald door de werkelijkheid, dan moet je naar de psychiater. Optimistische kijk op je mogelijkheden is als levenselixer, je krijgt er moed van om te ondernemen. Het helpt je over het dode punt van berusting of zelfs verdriet heen. Het is ook beeldvorming waarvan de Amerikaanse natuurkundige Robert Oppenheimer zei: ‘de optimist denkt dat dit de beste van alle mogelijke werelden is. De pessimist vreest dat het waar is.’

Onzekerheid door politici

Nederland is afhankelijk van politici in binnen- en buitenland. Premier Rutte zorgt er voor dat de inefficiënte overheid niets tekort komt inclusief de banenmachine voor bevriende politici; burgers hebben het nakijken Bondskanselier Merkel loopt op haar laatste benen, niemand weet wie haar zal opvolgen. President Macron’s reputatie heeft een deuk opgelopen vanwege zijn veiligheidschef. Trump is een soort maffialeider. Premier May worstel met Brexit. Italië wankelt onder onwil om te hervormen. De Turkse economische crisis is een bedreiging voor veel banken en daarmee ook voor de Euro. Het EU-apparaat toont onwil om ons van een overmaat aan immigranten te bevrijden.

Angst

‘Angst is de belangrijkste bron van bijgeloof en één van de belangrijkste bronnen van wreedheid. Angst overwinnen is het begin van wijsheid.’ Dat zei de Engelse filosoof Bertrand Russell. Met verstand valt angst slecht te bestrijden of het zou moeten zijn dat je jezelf tot kalmte en ontspanning maant, het te relativeren. Het loon van de angst is vaak meer ellende. Je hebt niets gedaan om de negatieve spiraal te omzeilen omdat je bang was voor de gevolgen, die dan vaak extra hard doorwerken. Angst is dus een slechte raadgever. Kan allemaal waar zijn maar je bent angstig of niet.

Wiebes overtuigt niet

Gisteren was het in Zomergasten de beurt aan Eric Wiebes. Voor mij geen logische keuze maar dat heb ik met het hele programma. Ik snap niet wat de aantrekkingskracht van Wiebes is en waarom hij minister geworden is. Als staatssecretaris voor belastingzaken deed hij het niet goed. Is het zijn trouw aan Rutte? Dus toch maar streamen op VPRO. Hij blijkt een soort overlever in de natuur te zijn, als hij op vakantie is. Ideeën vindt hij belangrijk, optimisme ook, cultureel is hij een aso. Het komt uiteindelijk altijd goed.. Waarom de gaskraan dicht moet blijft voor mij een raadsel.

Naschrift: als wij voor zeg 10 miljard alle huizen rond Slochteren schokvast zouden maken voor de relatief lichte trillingen kunnen wij de 100 miljard onder de grond er nog rustig uithalen. Gas is de schoonste fossiele brandstof en de getroffen Groningers zijn dan allemaal miljonair.

Wij als stel

Ik schrijf vandaag in kindertaal

Zodat ik niet in woorden verdwaal

Over onszelf als stel

Samen zijn u weet het wel

Zij is heerlijk eigenwijs en spontaan

Gastvrij, leuk en lief als ik haar laat begaan

Elegant en mooi om te zien

Ik weet niet waaraan ik het verdien

Ben zelf langzaam als ik beweeg

Door weinig sport die ik als liefde meekreeg

Maar ik houd wel van dansen en zang

Zij is daarvoor soms een beetje bang

Dansen met mij daar wordt ze duizelig van

Ik help haar met kleinigheden waar ik kan

Samen hebben wij een levenslang plan

Vreemde ogen dwingen

Te lang was ik bezig met oude mensen en zorgorganisaties. Omgaan met oude mensen is niet erg, maar met zorgorganisaties wel, bedrijfsmatig denken is daar vrijwel onbekend, los van alle al dan niet goede intenties. Ik besloot op 76jarige leeftijd weer voor klanten te gaan werken, business development voor kansrijke jonge tech bedrijven en ziedaar ik heb al weer klanten. Vandaag sprak ik een oude collega en goede vriend uit San Francisco.. Hij verteld me weer over dynamische ontwikkelingen in de stad en Silicon Valley, met echte ondernemers en een schitterende omgeving. Goed dat ik weer onder succesvolle mensen ben.

Families Stastok en Kegge

Als je regelmatig tussen oude mensen vertoeft ontkom je soms niet aan het terugdenken aan de Camera Obscura van Nicolaas Beets, een boek dat menige litteratuurlijst van scholieren sierde. Het meeste indruk maakte op mij de hoofdstukken over de familie Stastok en Kegge. Burgerlijkheid voorop. Keesje die had gespaard voor zijn begrafenis en dat geld moest teruggeven of het vechten om de gunsten van Henriette die moest koek vergulden. Rivaliserende minnaars moesten worden weggewerkt. Alles van een dodelijk saaiheid, waaraan ook Beets zich op oudere leeftijd niet kon onttrekken. Het lijkt van alle tijden dat mensen elkaar bevestigen in zelfgenoegzaamheid.

Levensvreugde en voldoening

Ik probeer al sinds jaren mijzelf verantwoordelijk te stellen voor mijn levensvreugde. Daar hoort bij dat als er bij jezelf iets mis gaat dat je eerst in de spiegel kijkt en bij voorkeur niet naar anderen wijst als schuldigen. Mijn favoriete psycholoog de Duits Amerikaanse Erich Fromm zegt daarover: ‘zolang iemand gelooft dat zijn ideaal en doel buiten hem liggen, boven de wolken, in het verleden of in de toekomst, zal hij buiten zichzelf gaan en voldoening zoeken waar het niet gevonden kan worden. Hij zal overal naar oplossingen en antwoorden zoeken behalve waar ze gevonden kunnen worden: in zichzelf.’

Bestuurlijke waarheid

Ik las onlangs een jaarverslag van bestuurders waarna ik wist dat daarmee de waarheid werd verkracht en dat het een grote falsificatie van de werkelijkheid was. Ik moest denken aan de Deense filosoof Kierkegaard, die zei: ‘om de waarheid te ontdekken wordt vereist: afzijdigheid van de kudde. En dat alleen al is genoeg om de mens banger te maken dan de dood. Want de mens is een kuddedier.’ Ik ben geen onderdeel meer van de bestuurlijke kudde en dat uit vrije wil. Toch wil ik mij te weer stellen, het kan niet zo zijn dat bestuurders altijd vrijuit kunnen gaan.

Aftakeling

‘Het afnemen van alle krachten, bij het toenemen van de ouderdom is stellig zeer droevig, maar het is noodzakelijk, daar anders de dood te zwaar zou vallen.’ zei de Duitse filosoof Schopenhauer. Inderdaad aftakeling maakt je rijp om te willen sterven. Wel rekken wij dat proces in onze cultuur onnodig lang. Sommige gelukkigen ontsnappen daaraan, die zijn ineens weg door een hartaanval of iets vergelijkbaars. Ik ben meer van het type wat de Romeinse dichter Juvenalis beschrijft: ’terwijl wij van bloemen en wijn, van weelde en liefde genieten, sluipt de ouderdom nabij met onhoorbare pas’. Maar ouderdom dwingt tot realiteit.